Ja, ik weet het… Twee maanden zonder bericht is erg ongezellig. Maar ook nu weer zaten we zeker niet stil, alleen was niet alles geschikt voor publicatie op de blog. Bovendien wijken we zo langzaam wel heel erg af van waar deze weblog in eerste instantie voor bedoeld was: onze kinderwens en de pseudomyxoma peritonei (PMP). Precies ook om die reden overweeg ik al een tijdje om met de blog te stoppen en ik denk dat zo'n jaar na de HIPEC en rond Oud & Nieuw een mooi moment is om dat inderdaad te doen. Dus, hierbij een laatste update en daarna gaan we ons leven weer iets minder in de schijnwerpers zetten!
Om te beginnen met het laatste bericht: met mijn vader gaat alles goed. Zo goed zelfs, dat mijn ouders deze week heerlijk op de latten staan. Inmiddels zijn ze ook verhuist en na twee jaar onzekerheid over de huizenmarkt lijkt alles gelukkig op z'n pootjes terecht te komen. Eindelijk tijd om van hun nieuwe huis en pensioen te gaan genieten.
Met mijn nieuwe baan gaat ook alles prima. Leuk om met zo'n andere tak van sport bezig te zijn. Ik leer iedere dag nieuwe dingen en heb echt zin om hiermee door te gaan.
Mijn laatste controle in het Antonie van Leeuwenhoek Ziekenhuis was in december. En gelukkig: de tumormarkers en CT-scan waren weer helemaal okee! Ruim een jaar na de HIPEC is dat natuurlijk geweldig nieuws. Vooral ook omdat Dr. Verwaal vertelde dat het type dat bij mij gediagnosticeerd was (DPAM) zich steeds duidelijker in positieve zin lijkt te onderscheiden van andere typen van PMP. Aan de andere kant neem ik mijn uitslagen ook weer niet al te serieus omdat er in het bloed en op de CT-scans nooit iets van PMP of het cyste-adenoom (waar de PMP van uit ging) te zien was, en het zat er toen wel maar was bij toeval tijdens de eerste kijkoperatie ontdekt. Maar goed, optimistisch blijven! Alles zag er weer goed uit, dus dat werd weer uitbundig gevierd. De controles zijn vanaf nu halfjaarlijks, dus in juni weer naar het AvL.
Rond Kerst besloten we om twee weken naar Curacao te gaan! Het was echt weer een last-minute beslissing, dus veel voorbereidingstijd (of tijd om wakker te liggen) was er niet. Een hele onderneming natuurlijk, met twee van die bengels en zo'n lange vliegreis. De heenreis, een dagvlucht, viel ons erg mee. De jongens hebben even geslapen en dat was net voldoende om niet helemaal van de kaart te zijn… Een beetje jengelig, maar dat was het. Ter plekke waren ze ook meteen aan de juiste tijd gewend, wij ook, dus het grote genieten kon beginnen! We hebben heerlijke twee weken gehad, zwembad, Mambo Beach, Portomari, etc. We hadden een prive appartement in Boca Gentil geboekt, echt een aanrader. Ja, een ??geweldige twee weken, vooral ook omdat onze huwelijksreis naar Curacao in 2008 wreed door mijn diagnose verstoord werd en we halsoverkop terug moesten. Erg leuk om dat met z'n viertjes dus eens over te doen! Hier ook wat foto's: door erop te klikken worden ze vergroot (links is Nicholas, de derde foto is Alexander).
De terugreis (een nachtvlucht) was anders… We hebben zeg maar geen vrienden gemaakt in de cabine. Niet dat dat ons doel was, maar het scheelde misschien weinig of de piloot had op de Azoren een tussenstop gemaakt om ons eruit te gooien… Alexander bleek namelijk kort voor vertrek 39.5 graden koorts te hebben, dus die was echt niet lekker en heeft de hele vlucht ondanks paracetamol zitten jammeren. Nicholas kon gewoon niet in slaap komen en halverwege besloot hij dat iedereen dat moest weten. Ik wist niet dat een kind zo lang en zo hard kon krijsen. Bij het uitstappen kregen we meerdere hele boze blikken toegeworpen, maar eerlijk gezegd vond ik dat ook weer wat overbodig… wat kan een kind eraan doen. Zelf ben ik absoluut dol op vliegen en verre reizen, maar voorlopig doe ik dit echt niet nog een keer. Kaapstad was mijn volgende droom. Dat idee gaat voorlopig in de ijskast, op naar Italie.
Voor de rest zijn de zaken rond de opvang van de jongens goed geregeld. Ze gaan twee dagen per week naar een heuse boerderij bij ons in de buurt. Lekker tussen de beestjes, in het groen, en ze vermaken zich daar prima. De rest van de dagen is opvang bij ons aan huis door twee lieve oppasmeiden; ook dat bevalt erg goed.
Voor degenen die dit nog niets wisten: begin januari heb ik met de jongens in het blad Vriendin gestaan (editie 1, week 5 t/m 11 januari 2011, fotograaf Jan Freriks). Deze foto's wilde ik jullie niet onthouden en ze lijken me een mooie afsluiting voor deze blog. Ik wil alle lezers heel erg voor de interesse en het medeleven tijdens onze moeilijke perioden bedanken! Het deed me altijd weer goed om lieve en opbeurende berichten terug te krijgen. Met veel plezier heb ik geschreven, ook omdat ik wist dat andere patienten iets aan mijn ervaringen leken te hebben. Het ga jullie allemaal goed, aarzel niet om via mijn email contact op te nemen, en hopelijk tot heel snel weer een keertje!
Het bleek een geweldige ervaring en hele bijzondere middag. Ruim een uur voor ons “podium-optreden” ontmoetten we Rick alvast en in ontspannen sfeer stelde hij wat voorbereidende vragen en deden wij ons verhaal. Rick had zich aan hand van informatie vanuit het AVL en mijn korte emailwisseling met de afdeling Communicatie alvast ingelezen en bleek goed op de hoogte. Daarna, met enige gezonde podium-vrees, de zaal in. Gek om opeens voor 500 mensen te staan! Op zich had ik dat bij wetenschappelijke presentaties wel vaker meegemaakt, maar het ging nooit over mijn privé situatie. Toch konden Peter en ik ons verhaal goed doen, en dat kwam vooral door de begeleidende woorden en goed gestelde vragen van Rick. Echt een professional en de zaal bleek ook enorm geboeid (dat lazen wij in de evaluatie achteraf). Een dag om nooit te vergeten!
Mirna & Peter's blog 
